Nr IV/42/07 w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Starosty Koszalińskiego

UCHWAŁA Nr IV/42/07

RADY POWIATU w KOSZALINIE

z dnia 1 lutego 2007 roku

w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Starosty Koszalińskiego

Na podstawie art. 12 pkt 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z 2002 r. Nr 23, poz. 220, Nr 62, poz. 558, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1688 i Nr 214, poz.1806, z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 oraz z 2004 r. Nr 102, poz. 1055 i Nr 167, poz. 1759) oraz art. 229 pkt 4 Kodeksu postępowania administracyjnego z dnia 14 czerwca 1960 roku (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071, Dz. U. z 2001r., Nr 49, poz. 509, Nr 113, poz. 984, Dz. U. z 2002r., Nr 169, poz. 1387, Dz. U. z 2003r., Nr 130, poz. 1188, Nr 170, poz. 1660, Dz. U. z 2004r. Nr 153, poz. 1271, Nr 162, poz. 1692, Dz. U. z 2005r. , Nr 64, poz. 565, Nr 78, poz. Nr 682, Nr 181, poz. 1524) po uprzednim zbadaniu skargi przez Komisję Rewizyjną uchwala się, co następuje:

§ 1. 1. Uznaje się za bezzasadną skargę Państwa Ireny i Andrzeja Woźniaków zam. Bonin z dnia 17 listopada 2006 roku na działalność Starosty Koszalińskiego.

2. Uzasadnienie stanowi załącznik do niniejszej uchwały.

§ 2. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Przewodniczący Rady Powiatu

Dariusz Kalinowski

Uzasadnienie

do uchwały Nr IV/ 42 /07 Rady Powiatu w Koszalinie z dnia 1 lutego 2007 roku w sprawie rozpatrzenia skargi na działalność Starosty Koszalińskiego.

Państwo Irena i Andrzej Woźniakowie skierowali skargę do Wojewody Zachodniopomorskiego, która wpłynęła do Rady Powiatu w Koszalinie 17 listopada 2006 r. Skarga dotyczy działań Starosty Koszalińskiego w sprawie syna Państwa Woźniaków - Piotra Woźniaka.

Komisja Rewizyjna sprawdziła postępowanie Starosty Koszalińskiego w powyższej sprawie na podstawie dokumentacji znajdującej się w Wydziale Oświaty, Kultury i Promocji w dniu 28 grudnia 2006 roku.

Na podstawie analizy dokumentów stwierdzono, że:

Piotr Woźniak - urodzony 18 maja 1990 r. , syn Państwa Ireny i Andrzeja Woźniaków, zamieszkały w Boninie 22c/2 jest dzieckiem upośledzonym w stopniu lekkim (orzeczenie Nr 26/154/2005 – 06 o potrzebie kształcenia specjalnego z dnia 14 sierpnia 2006 r., wydane przez Powiatową Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną w Koszalinie) i niepełnosprawnym ruchowo (porusza się na wózku inwalidzkim, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – stopień znaczny) – stan po operacji przepukliny oponowo rdzeniowej i założeniu zastawki Pudenza, duże zniekształcenie kręgosłupa, niedowład kończyn dolnych, pęcherz neurogenny (wymaga pampersowania), przewlekła niewydolność nerek, nadciśnienie tętnicze, astygmatyzm mieszany obu oczu, zez zbieżny naprzemienny, słaba koordynacja wzrokowo – ruchowa i grafomotoryczna. Posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, nr ZON-0090-251-2098/06 z dnia 24 maja 2006 r., wystawione przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Koszalinie na posiedzeniu w dniu 24 maja 2006 r. – zaliczony do znacznego stopnia niepełnosprawności. Chłopiec wymaga stałej opieki lub pomocy innej osoby w związku z ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Na tej podstawie wydane zostało również orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania - orzeczenie Nr 26/153/2005 – 06 z dnia 14 sierpnia 2006 r. , wydane przez Powiatową Poradnię Psychologiczno-Pedagogiczną w Koszalinie., które wydaje się ze względu na stan zdrowia. Orzeczenie to umożliwia nauczanie indywidualne w domu w wymiarze maksymalnie 16 godzin tygodniowo i udział ucznia w uroczystościach szkolnych, spotkaniach itp. w szkole, placówce, w której to nauczanie jest realizowane.

Ze względu na upośledzenie umysłowe Piotr powinien uczęszczać do odpowiedniej placówki lub być nauczany indywidualnie w odpowiednim typie szkoły. Taką placówką może być specjalny ośrodek szkolno-wychowawczy, szkoła specjalna, integracyjna które mają w swojej strukturze zasadniczą szkołę zawodową specjalną dla uczniów upośledzonych w stopniu lekkim. Takie wymagania , na terenie powiatu spełnia SOSW w Bobolicach lub SOSW w Koszalinie. Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142 z późn. zm.) - możliwość dalszego kształcenia w szkole ponadgimnazjalnej dla uczniów z upośledzeniem w stopniu lekkim istnieje tylko w zasadniczych szkołach zawodowych. Nie ma możliwości kształcenia uczniów upośledzonych umysłowo, w tym lekko, w liceach ogólnokształcących, liceach profilowanych, technikach. Są to szkoły dla uczniów w normie intelektualnej, niepełnosprawnych ruchowo ale w normie intelektualnej.

W związku z powyższym Piotr Woźniak nie mógł być przyjęty do Zespołu Szkół im. W. Witosa w Boninie – ani do Liceum Profilowanego (w tym roku szkolnym nie było naboru do klasy I) ani też do Technikum Agrobiznesu, o co zabiegali rodzice. Pani dyrektor Zespołu Szkół im. W. Witosa w Boninie przy przyjmowaniu uczniów do szkoły stosuje te same zasady wobec wszystkich uczniów zgodnie z obowiązującymi przepisami. Państwo Woźniakowie złożyli podanie o przyjęcie syna do pierwszej klasy Liceum Profilowanego ukrywając jego niepełnosprawność intelektualną (upośledzenie w stopniu lekkim, pismo z dnia 25 maja 2006 r.). Orzeczenie do kształcenia specjalnego dostarczyli 18 sierpnia 2006 r. Ze względu na brak klasy I Liceum Profilowanego złożyli kolejne podanie o przyjęcie Piotra do klasy pierwszej technikum agrobiznesu i zorganizowanie dla niego nauczania indywidualnego (pismo z dnia 28 sierpnia 2006 r.) W rezultacie, po analizie złożonej przez rodziców dokumentacji, dyrektor szkoły odmówiła przyjęcia Piotra do szkoły – pismem ZS.I/433-64/2006 z dnia 8 września 2006 r. Powodem odmowy było upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim, które wyklucza możliwość kształcenia Piotra w technikum. Państwo Woźniakowie interpretują przepisy w sposób wybiórczy – zapis w orzeczeniu do kształcenia specjalnego, który mówi ,że „uczeń może kontynuować naukę w oddziale integracyjnym , szkole ogólnodostępnej lub innej placówce zgodnie z wolą rodziców nie może być interpretowany dowolnie – kształcenie powinno odbywać się zgodnie ze stopniem upośledzenia. Potwierdza to również rozporządzenie MENiS z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych przedszkolach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach (Dz. U. Nr 19, poz. 166), wydane na podstawie art. 71 ust. 7 pkt 2 ustawy o systemie oświaty § 2 pkt 1 rozporządzenia mówi, że szkoły specjalne oraz oddziały specjalne w szkołach ogólnodostępnych organizuje się dla dzieci i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim. Rozporządzenie określa warunki organizowania kształcenia i wychowania w ośrodkach umożliwiających dzieciom i młodzieży upośledzonym umysłowo w stopniu głębokim, a także dzieciom i młodzieży upośledzonym umysłowo ze sprzężonymi niepełnosprawnościami, realizację obowiązku nauki. Rodzice mylnie powołują się na bardzo podobne rozp. MENiS z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych (Dz. U. Nr 19. poz. 167), które nie dotyczy Piotra . Piotr ukończył gimnazjum, jest upośledzony umysłowo i powinien realizować obowiązek nauki zgodnie z pierwszym cytowanym rozporządzeniem. Takie samo stanowisko zajęło Zachodniopomorskie Kuratorium Oświaty w Szczecinie – Delegatura w Koszalinie (pismo KO.IX/MŁD/4018-20/06 z dnia 7 września 2006 r., przygotowane przez starszego wizytatora Panią Marię Łapacz –Domaradzką, (konsultowane z Ministerstwem Edukacji Narodowej). Rodzice odrzucili propozycję kształcenia Piotra w SOSW w Bobolicach, w zawodzie kucharz – metoda nauczania indywidualnego (placówka nie jest przystosowana do kształcenie uczniów niepełnosprawnych, poruszających się na wózkach inwalidzkich). Nie wyrażają również zgody na umieszczenie syna w żadnym innym specjalnym ośrodku np. w Policach czy w Koszalinie.

Piotr Woźniak uczęszcza, w chwili obecnej, na wniosek rodziców do Liceum Ogólnokształcącego w Koszalinie. Jest to szkoła prywatna, niepubliczna o uprawnieniach szkoły publicznej („Czaplówka”) prowadzona przez Pana Zygmunta Czaplę. Uczeń został przyjęty do szkoły wbrew obowiązującym przepisom. Jest codziennie dowożony autobusem komunikacji miejskiej do szkoły i odbierany po zakończeniu zajęć (przez dziadka Piotra). Tygodniowo realizuje co najmniej 28 godzin zajęć dydaktycznych co jest sprzeczne z orzeczeniem do nauczania indywidualnego – maksymalnie 16 godzin tygodniowo.

Zgodnie z art. 17 ust. 3a ustawy o systemie oświaty obowiązkiem gminy (w tym przypadku gminy Manowo) a nie powiatu jest zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 71 b cytowanej ustawy (starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, na wniosek rodziców, zapewnia mu odpowiednią formę kształcenia, uwzględniając rodzaj niepełnosprawności, w tym stopień upośledzenia umysłowego) bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej , gimnazjum lub ośrodka umożliwiającego realizację obowiązku szkolnego lub obowiązku nauki ( najbliższy ośrodek znajduje się w Bobolicach lub w Koszalinie). Gmina odmówiła dowozu ucznia do LO w Koszalinie. Pojęcia ośrodka ( wbrew sugestiom Państwa Woźniaków) nie można rozumieć dowolnie lecz w oparciu o przepisy ustawy o systemie oświaty . Zgodnie z art. 2 ust. 5 przez ośrodki rozumie się: młodzieżowe ośrodki socjoterapii, specjalne ośrodki szkolno-wychowawcze , młodzieżowe ośrodki wychowawcze. Pojęcie ośrodka nie jest więc tożsame z pojęciem szkoły , o której mowa w art. 2 ust. 2 pkt a-d ustawy o systemie oświaty. O tym fakcie rodzice byli wielokrotnie informowani.

Konwencja o Prawach Dziecka (na którą rodzice powołują się w każdym piśmie) zobowiązuje państwo i rodziców do zagwarantowania dziecku, szczególnie niepełnosprawnemu, dostępu do oświaty, opieki zdrowotnej , opieki rehabilitacyjnej, przygotowania zawodowego. Pomoc ma być realizowana w sposób prowadzący do osiągnięcia przez dziecko jak najwyższego zintegrowania ze społeczeństwem. Właśnie w takim celu stworzono w systemie oświaty odpowiednie typy placówek, w tym dla dzieci i młodzieży upośledzonej umysłowo i niepełnosprawnej, które umożliwiają prawidłowy rozwój pod okiem specjalistów. Uczeń niepełnosprawny intelektualnie w ciągłej konfrontacji z uczniem w normie jest skazany na nieustanne poczucie niższej wartości, dyskomfort psychiczny, brak możliwości odniesienia sukcesu. Rodzice przyjęli postawę izolacyjną - Piotr nie ma kontaktu z młodzieżą na jego poziomie intelektualnym i niepełnosprawną ruchowo, nie może wykazać się samodzielnością i podejmować decyzji o swojej przyszłości (rodzice napisali podanie, wybrali szkołę). Rodzice (w tym przypadku oboje są nauczycielami, mają przygotowanie pedagogiczne) powinni uczyć dziecko akceptowania siebie i swojej niepełnosprawności, samodzielności i odporności emocjonalnej. Zachowanie rodziców i podjęta decyzja budzi wiele wątpliwości. Tym bardziej , że orzeczenie do kształcenia specjalnego , które posiada Piotr Woźniak wyraźnie wskazuje potrzebę udziału w zajęciach: rewalidacyjnych usprawniających zaburzone funkcje rozwojowe i intelektualne oraz rehabilitacji ruchowej.

Obowiązujące przepisy i dokumentacja przedłożona przez Wydział Oświaty, Kultury i Promocji pozwoliły na stwierdzenie, że skarga Państwa Woźniaków złożona na działanie Starosty Koszalińskiego w całości jest bezzasadna. Na podstawie analizy dokumentacji zgromadzonej w tej sprawie stwierdzić należy , że Państwu Woźniakom udzielono wyczerpującej pomocy. Potwierdzeniem są pisma : OKP – 4337/612006 z dnia 15 sierpnia 2006 r., z dnia 29 września, z dnia 5 października, z dnia 16 listopada 2006 r. – skierowane do Biura Rzecznika Praw Dziecka w Warszawie, przedstawiające najlepsze rozwiązania zgodne z prawem i zapisami w orzeczeniu do kształcenia specjalnego. Z pomocy tej Państwo Woźniakowie, z niewiadomych przyczyn, niestety nie skorzystali.